Na Little fiction (2017) en een Best of (2017) leek het alsof er een langere pauze genomen zou gaan worden. Nu ligt het volgende album van Elbow al in de schappen. De titel Giants of all sizes en de kleurrijke hoes zijn opvallend.
Met de opener Dexter & Sinister maakt Elbow duidelijk dat de muziek wat minder zacht en rustig is als we gewend zijn. De declamatie van Guy Garvey is als vanouds bezwerend. De eerste maten zijn een voor Elbow doende zware riff. De omslag halverwege het nummer is verrassend en de herhaling van de gitaarrif aan het einde heeft wel trekjes van minimal music. In Seven veils gebruikt Elbow elektronische vervorming wat samen met de ritmische spanning tussen zang en begeleiding een leuke track oplevert.
In Empires tuimelen de woorden bij vlagen uit Garveys mond. Het tempo ligt laag en de melodie is meeslepend. The delayed 3:15 opent met een opjagende akoestische gitaar. Elbow maakt in deze track haast zonder spoed. In de trein is tijd voor koffie en predikt Garvey de rust. White noise white heat klinkt zwaarder doordat de gebruikte gitaarpedalen die klank voortbrengen. Het extra randje dat dit geeft kan Elbow goed gebruiken. Die pit ontbreekt in Doldrums. Ondanks dat My trouble geen randje heeft, is dit nummer van ongekende schoonheid door de subtiele opbouw en emotionele uitbarsting. Afsluiter Weightless start met drums en bas, dat is een prima basis om het nummer verder op uit te bouwen. De Elboweriaanse opbouw van het nummer klinkt vertrouwd.
Elbow wandelt voorzichtig nieuwe paden in. Met Giants of all sizes overtuigen de Britten, zonder te veel af te wijken van de vertrouwde sound.
Eindoordeel: 8,0
(tekst: Timpaan Muziek)
